Futbol amerykański - podstawowe zasady gry oraz jej cel Sport ten w swojej ojczyźnie, czyli w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej a także w Kanadzie, nazywany jest po prostu footballem. Nazwa ta nie może jednak funkcjonować w odniesieniu do tej dyscypliny w pozostałych krajach świata, ze względu na to, że terminem tym określa Pobierz WGT Baseball MLB starsze wersje na Androidzie. Uzyskaj najnowsze i historię wersji WGT Baseball MLB za darmo i bezpieczne na APKPure. Jak grać w baseball cz. 1. W 268. lekcji poznasz zasady gry w baseball, a zwłaszcza gry w ataku. Jest to odcinek, który powstał z potrzeby serca oraz jako pomoc dla tłumaczy, którzy zetkną się z tym sportem w swojej pracy. Poznaj zasady tego na wskroś amerykańskiego sportu. Vay Tiền Nhanh. Zasady ogólne W baseball grają dwie drużyny z których każda na przemian spełnia rolę strony atakującej (team at bat), której zadaniem jest zdobycie punktów i przeszkadzającej w tym drużyny broniącej się (fielding team). Boisko Boisko do baseballu tzw. baseball diamond jest w przybliżeniu wycinkiem koła o kącie rozwarcia 90°. Boisko podzielone jest na dwa wyraźnie kontrastujące z sobą obszary. Wewnętrzny zwany infield składa się z kwadratu, na którego czterech rogach położone są bazy. Ta cześć boiska zwykle utworzona jest z utwardzonego piasku, zazwyczaj w czerwono-rdzawym kolorze. Długość boku tego kwadratu, a zarazem odległość pomiędzy poszczególnymi bazami, wynosi 90 stóp czyli metra. Wierzchołek kwadratu będący zarazem wierzchołkiem kąta prostego, którego ramiona stanowią boczne granice boiska tzw. foul lines stanowi czwartą bazę, tzw. bazę domową home plate. Na wierzchołku leżącym po prawej stronie bazy domowej znajduje się pierwsza baza first base, na przeciwległym druga baza - second base, a po lewej trzecia baza - third base. Same bazy są rodzajem twardych poduszek o wymiarach zbliżonych do 40 cm (jedna stopa). Za bazą domową, już poza kwadratem, znajduje się stanowisko łapacza - catcher tzw. catcher box, zawodnika drużyny fielding team, czyli zawodnika łapiącego piłki rzucane przez pitchera. W pobliżu środka kwadratu, w odległości 60 stop ( m) od bazy domowej w znajduje się wydzielone koło o średnicy 18 stóp ( m) będące stanowiskiem pitchera, czyli zawodnika drużyny fielding team rzucającego piłki. Okrąg zwykle tworzy niewielki wzgórek, na którego szczycie stoi zawodnik. Infield dopełnia cześć koła ze środkiem w miejscu stanowiska pitchera i o promieniu 90 stóp. Podobnie jak bazowy kwadrat ta część boiska wysypana jest piaskiem lub drobnym żwirem. Druga część boiska, tzw. pole zewnętrzne outfield, jest trawiastym obszarem będącym wycinkiem koła o średnicy 290 do 400 stóp ( do metra). Zewnętrzną i boczne granice pola zewnętrznego wytycza parkan. Drużyna uderzająca (team at bat) Ze strony drużyny uderzającej w każdym momencie gry uczestniczy przynajmniej jeden lecz nie więcej niż czterech zawodników. Na początku pojedynczej rozgrywki inningu, w grze uczestniczy tylko jeden zawodnik, a wraz rozwojem gry i zdobywaniem kolejnych baz liczba ich wzrasta. Zawodnik uderzający - batter, staje z prawej lub lewej strony bazy domowej (w zależności czy jest prawo- czy leworęczny) i stara się kijem bejsbolowym, uderzyć w piłkę rzucaną przez pitchera przeciwnej drużyny, zanim zdoła złapać ją catcher. Jeśli uda mu się to, pozostawiając kij stara się dobiec do pierwszej bazy, a jeśli to możliwe kolejnych, zanim piłka zostanie złapana przez zawodników przeciwnej drużyny i odrzucona do zawodnika strzegącego bazy. Zawodnik zdobywa bazę jeśli zdoła dotknąć jej jakąkolwiek częścią ciała zanim dotknie (tag out) go zawodnik drużyny przeciwnej strzegący tej bazy, jednakże nie wcześniej niż zostanie mu podana złapana wcześniej piłka. Jeżeli zawodnik uderzający nie zdoła zdobyć bazy, zostaje zbity i wycofuje się z gry. Zawodnik zostaje zbity także wtedy, gdy wykona trzy nieudane próby (strike-out) uderzenia piłki. Próba uderzenia piłki uznawana jest za nieudaną, gdy zawodnik wykona pełny zamach kijem nie trafiając w piłkę, a ona sama zostaje złapana przez catchera. Zbicie następuje także wtedy, gdy po jej odbiciu piłka zostaje wyłapana z powietrza - air ball (złapana zanim spadnie na murawę, w przeciwnym razie jest to ground ball). Trzecim przypadkiem zbicia jest sytuacja gdy batter trzykrotnie zignoruje (nie wykona próby jej odbicia) prawidłowo rzuconą piłkę. Jeżeli pitcher czterokrotnie popełni błąd rzucając piłkę w nieodpowiedni sposób, a zanim batter wykona trzy błędy w uderzeniu, ten ostatni zdobywa bazę za darmo, dostaje tzw. walk. Jeżeli pierwsza baza jest zajęta, zawodnik na niej stojący przesuwa się o jedną bazę dalej, uwalniając ją dla nadchodzącego. Jeżeli zajęte są kolejne bazy, wszyscy zawodnicy je zajmujący przesuwają się o jedna bazę. W tej sytuacji zawodnik na trzeciej bazie osiąga w ten sposób bazę domową, zdobywając punkt dla swej drużyny. Zdobycie punktu następuje wtedy, gdy jeden zawodnik zdobędzie po kolei cztery bazy, włączając w to home plate. Zawodnik ma prawo walczyć o zdobycie następnej bazy wtedy, gdy zawodnik z jego drużyny będący w danym momencie batterem zdoła uderzyć piłkę i sam biegnie w kierunku pierwszej bazy. Zawodnik zdobywający kolejne bazy może być zbity w trakcie zdobywania kolejnych baz, podobnie jak i zdobywający pierwszą bazę, jednak tenże zawsze musi być zbity pierwszy, a dopiero po nim zawodnicy na kolejnych bazach. Pilnujący pierwszej bazy po zbiciu zawodnika atakującego ją może odrzucić piłkę do pilnującego następną atakowaną bazę. Jeżeli tamten po złapaniu piłki dotknie swej bazy lub atakującego ją zanim ten bazę osiągnie, zbija także i jego. W tej sytuacji ma się do czynienia z podwójną grą tzw. double play. Teoretycznie może mieć miejsce gra potrójna triple play, kiedy w podobny sposób zostają zbici trzej zawodnicy drużyny at bat. Taka sytuacja zdarza się jednak niezwykle rzadko. Jeżeli zawodnik uderzający uderzy piłkę w taki sposób, że nie złapana opuści ona obszar boiska (spadnie za parkanem, kończącym boisko), uzyskuje on tzw. home run. Wtedy to, jako że piłka jest poza grą i nie może być zbity, przebiega (zwykle powolnym truchtem) boisko zaliczając wszystkie po kolei bazy zdobywając punkt dla swojej drużyny. Jeżeli którakolwiek z baz jest zajęta przez innych zawodników, także i ci zaliczają pozostałe bazy dobiegając do bazy domowej, także zdobywając punkty dla swej drużyny. Przy home run drużyna atakująca może zdobyć aż cztery punkty pod warunkiem, że wszystkie trzy bazy są zajęte - bases loaded. Home run podobnie jak double play są najbardziej emocjonującymi momentami gry. Gdy zawodnik uderzający zostanie zbity lub zdobędzie bazę, do gry wkracza kolejny zawodnik tej samej drużyny. Kolejka tzw. line up zawodników jest ustalona przed meczem i żaden zawodnik nie może wrócić do gry jako uderzający, dopóki wszyscy jego koledzy z drużyny nie wykonają swego zadania na tej pozycji. Drużyna w polu (fielding team) Fielding Team tworzą pitcher, catcher, czterech infielderów, z których trzech strzeże bazy jako first baseman, second baseman, third baseman i short stopper. Short stopper zwykle zajmuje pozycję w okolicy drugiej bazy wspomagając drugiego basowego. Drużynę dopełniają trzej outfielders grający na polu zewnętrznym. Wszyscy zawodnicy z wyjątkiem catchera i pitchera, występują jako uderzający (batters) gdy ich drużyna gra jako uderzająca (Team at bat). Przepisy niektórych lig wymagają także od nich wzięcia udziału w grze at bat. Pierwszy bazowy, który tradycyjnie jest najlepszym batterem zespołu, zajmuje pozycje bardzo blisko pierwszej bazy, stale dotykając ją nogą i będąc gotowym do przyjęcia piłki po odbiciu battera przeciwnej drużyny. Drugi bazowy i trzeci bazowy zwykle operują w okolicach swych baz. Short stopper zwykle stoi w okolicy drugiej bazy znajdującej się za plecami pitchera swej drużyny. Jest to bardzo ważna pozycja, gdyż najczęściej piłka uderzona przez battera przeciwnej drużyny przelatuje tym torem, a wyłapanie jej tak blisko pola gry zapewnia zbicie zawodnika lub nawet dwóch zawodników (double play) przeciwnej drużyny. Trzech outfieldersów rozmieszczonych jest na murawie pola zewnętrznego i zadaniem ich jest wyłapanie długich odbić, jeśli to tylko możliwe z powietrza, oraz odrzucanie piłki w kierunku short stoppera, który przekazuje ją do kolejnych bazowych zgodnie z aktualnymi potrzebami gry. Rzucanie (pitching) Rzucanie piłki, a w związku z tym i rola pitchera, jest nie do przecenienia. Wysoka klasa pitchera często decyduje o zwycięstwie drużyny i odwrotnie, błędy przez niego popełniane zwykle kończą się zdobyciem punktów przez drużynę przeciwną. Pitcher jest zawodnikiem wyspecjalizowanym w swym zadaniu i zwykle nie występuje w kolejce batterów (chyba że nakazują tego ligowe przepisy) w czasie gdy drużyna gra jako fielding team. Pitcher zajmuje pozycję w centralnym punkcie bazowego kwadratu w odległości 60 stóp od catchera, do którego kierowane są jego rzuty. Każdy z pitcherów ma swoją własną technikę rzutu, lecz można wyróżnić w nich pewne zasadnicze wspólne cechy. W pierwszym momencie pitcher trzyma piłkę w dłoni za plecami. Przebierając palcami stara się uchwycić piłkę tak, by najskuteczniej ją uwolnić w końcowej fazie rzutu. Następnie lekko przysiadając na jednej nodze wykonuje półobrót, jednocześnie wykonując wypad ciałem z jednoczesnym potężnym wymachem ręki, w której trzyma piłkę. W końcowej fazie zamachu uwalnia piłkę, która szybuje w kierunku catchera. Wyrzut kończy się przysiadem, w którym hamowana jest energia bezwładności ciała. Pitcher po wykonaniu rzutu szybko podnosi się by być gotowym na ewentualne wyłapanie piłki odbitej przez battera przeciwnej drużyny, gdy ta znajdzie się w jego zasięgu. Taka sytuacja nie jest częsta, lecz zwykle prowadzi do zbicia zawodnika lub w sprzyjających okolicznościach double, a nawet triple play. To co na pierwszy rzut oka może się wydać łatwym, w istocie jest nie tylko wymagającym fizycznie, lecz i technicznie zadaniem. Piłka rzucona przez pitcherów profesjonalnych, grających w głównych ligach, osiąga prędkość do 150 kilometrów na godzinę. Piłka musi być rzucona precyzyjnie, gdyż aby zostać zaliczona jako prawidłowa (prowadząca do zbicia - strike out zawodnika at bat), musi nadlecieć do łapiącego ją catchera odpowiednim torem. Dodatkowo pitcher nadaje piłce rotację by odpowiednio zmodyfikować tor oraz by w chwili kontaktu z kijem w czasie uderzenia możliwie jak najbardziej utrudnić batterowi dalekie, płaskie odbicie, które zagwarantuje mu dostatecznie dużo czasu na zdobycie bazy lub nawet da mu home run. Wprawni pitcherzy posiadają wiele technik rzutów. Najczęściej stosowana jest fastball, kiedy to piłka wyrzucona jest z możliwie jak największą prędkością i podąża po torze prostoliniowym w kierunku catchera. Innymi typami rzutów są curveball, slider, changeup, forkball i knuckleball. Rzucanie piłki jest także wyzwaniem fizycznym. W ciągu przeciętnego meczu następuje od 120 do 170 rzutów. Z tego względu tylko w rzadkich przypadkach ten sam pitcher gra przez całą grę. Zwykle w ciągu meczu zmieniany jest przez rezerwowego, tzw. relief pitcher. Rezerwowi znajdują się w wydzielonym miejscu, które jest zwykle prostokątnym obszarem ogrodzonym wysokim parkanem i leżącym na skraju boiska, zwanym bullpen (dosłownie "zagroda dla byków") . W momencie konieczności wymiany relief pitcher zostaje wywołany (współcześnie za pomocą radiotelefonu lub telefonu komórkowego) i po krótkiej rozgrzewce dokonywanej na skraju boiska wchodzi do gry. Jako że w profesjonalnych ligach drużyny prowadzą bardzo intensywne rozgrywki (nawet do sześciu meczów tygodniowo), po kilku meczach pitcher zwykle musi się udać na kilkudniowy odpoczynek w celu odzyskania sił. Interesującym aspektem gry pitchera, a dla osób niezorientowanych nawet komicznym, jest sposób komunikowania się pomiędzy pitcherem a catcherem. Komunikacja taka jest konieczna w celu ustalenia rodzaju rzutu. Pitcher wysyła sygnały do swego partnera za pomocą umówionego wcześniej systemu gestów zwykle dotykając w odpowiedni sposób daszka czapki, uszu, nosa lub innych części ciała. Kod musi być często modyfikowany, nawet kilka razy w czasie jednego meczu, by nie został rozszyfrowany przez drużynę przeciwną. Łapanie piłki (catching) Catcher jest zawodnikiem najbliżej współpracującym z pitcherem, tworząc z nim zespół zwany battery. Zajmuje on pozycje bezpośrednie za bazą domową (home plate). Zadaniem catchera jest skuteczne złapanie piłki adresowanej do niego. Niekiedy catcher także musi ją odrzucić do jednego z bazowych, jeżeli wymaga tego aktualna sytuacja. Zadanie catchera może się wydawać łatwe, lecz w istocie jest wymagające fizycznie. W ciągu każdego meczu zawodnik musi spędzić kilka godzin w niewygodnej pozycji kucając. Dodatkowo pewne złapanie piłki nadlatującej z prędkością bliską 150 kilometrów na godzinę wymaga wprawy i siły. W większości lig catcher jest także częścią kolejki (line up) uderzających, gdy jego drużyna gra jako uderzająca (at bat). Także zawodnicy grający w polu infielders i outfielders muszą być bardzo sprawni w wyłapywaniu piłek w różnych sytuacjach. Uderzanie piłki Uderzenie piłki zwykle następuje po szerokim zamachu kijem. Przy skutecznym uderzeniu piłka (zwykle na ułamek sekundy zanim wyląduje ona w rękawicy catchera) wylatuje w przestrzeń. Jeżeli przekroczy boczne linie (foul lines) zwana jest foul ball i zwykle jest ignorowana, aczkolwiek gdy złapana z powietrza (air ball) przez catchera lub innego zawodnika, jest uznawana jako strike out. Zwykle jednak te piłki lądują na trybunach. Najbardziej oczekiwanym uderzeniem jest takie, które kończy się wysokim i dalekim (poza krańcowy parkan) lotem. W takiej sytuacji mamy do czynienia z home run. Podobnie uderzona piłka, lecz z mniejszą siłą, ląduje w polu gry, lub co gorsza dla zawodnika uderzającego, gdy zostaje wyłapana z powietrza i powoduje jego zbicie. Bardziej pożądanym jest płaskie, szybkie uderzenie, w wyniku którego piłka, jeśli tylko przedrze się przez zaporę zawodników grających w polu wewnętrznym, kozłując lub lecąc płaskim lotem zagłębia się w pole zewnętrzne (outfield). Taka trudna do złapania piłka zwykle daje uderzającemu wystarczająco czasu na zdobycie jednej lub nawet dwóch baz. Zdobywanie baz Celem gry jest zdobywanie baz. Podstawowym sposobem jest prawidłowe odbicie piłki przez zawodnika uderzającego (batter), które zwykle daje mu wystarczająco dużo czasu na dobiegniecie do bazy, a innym zawodnikom z bazy do bazy. Nie jest to jedyny sposób. Po pierwsze, jeśli pitcher popełni cztery błędy, to znaczy piłka rzucona przez niego nadleci do catchera nieodpowiednim torem, a batter nie wykona zamachu, dostaje on tzw. walk, czyli bazę za darmo. Podobnie się dzieje, gdy błędnie rzucona piłka uderzy battera. Taka sytuacja często kończy się groźną kontuzją, lecz jeśli tak nie jest, batter dostaje bazę za darmo. Innym sposobem zdobycia bazy jest jej "ukradzenie" - stealing base. Ukraść bazę może zawodnik zajmujący pierwszą, drugą lub trzecią bazę i ma przed sobą wolna bazę, to znaczy nie zajętą przez innego zawodnika własnej drużyny. Normalnie zawodnik zajmujący bazę stoi bardzo blisko niej, by uniknąć ewentualnego zbicia. Zawodnik zamierzający ukraść bazę zwykle odsuwa się od niej na kilka kroków w kierunku następnej bazy. Zwykle jest to zauważone przez drużynę przeciwną, lecz często ignorowane. Niktórzy pitcherowie podejmują jednak próbę zbicia takiego zawodnika, niespodziewanie rzucając piłkę zamiast do catchera do bazowego strzegącego danej bazy. Jeśli zawodnik usiłujący ukraść bazę nie powróci na swoją zanim bazowy złapie piłkę, zostaje zbity. Zważywszy na fakt, że kradnącymi bazy są zawodnicy zwinni, na ogół udaje im się manewr powrotu na bazę. Przez pitcherów podanie do bazowego najczęściej traktowane jest bardziej jako próba zniechęcenia kradnącego, niż nadzieja na jego zbicie, gdyż jest to manewr dość ryzykowny. Bazowy nie spodziewający się podania może mieć problem z odebraniem szybkiej piłki, a to może dać szansę na skradzenie bazy. Zawodnik stojący na którejś z baz może ruszyć w kierunku następnej w dowolnym momencie - także zaraz po uderzeniu przez battera. Kiedy jednak batter uderzy fly ball (piłka wysoko w powietrze), to kradnący powinien się wstrzymać. Jeśli bowiem któryś z zawodników broniących wyłapie piłkę przez jej kontaktem z ziemią, to batter zostaje wyautowany, a wszyscy atakujący w polu muszą wrócić do bazy, którą zajmowali przed uderzeniem. Dopiero po "zameldowaniu" się na swojej bazie mogą spróbować pobiec do następnej. Inningi i punktacja Podstawową jednostką meczu baseballowego jest inning. Każdy inning składa się z dwóch okresów półinningów, zwanych top of inning i bottom of inning. W każdym z okresów drużyny grają na przemian jako uderzająca (team at bat) i w polu (fielding team). Pomiędzy każdym inningiem, jak i pomiędzy półinningami, następuje krótka przerwa na przegrupowanie drużyn. Standardowy mecz baseballowy składa się z dziewięciu inningów i trwa przeciętnie około dwóch godzin. Zgodnie z zasadami mecz nie może zakończyć się remisem. Jeśli drużyny w końcu dziewiątego inningu posiadają tę samą liczbę punktów, kolejne inningi są dodawane. Gra jest kontynuowana do czasu zdobycia rozstrzygającego punktu. Teoretycznie więc mecz baseballowy może trwać w nieskończoność. Praktycznie jednak prędzej czy później któraś z drużyn zdobywa punkt. Najdłuższym, a jednocześnie jedynym remisowym zanotowanym w historii meczem baseballowym był rozegrany w 1920 roku pomiędzy Brooklyn Robins (współcześnie Dodgers) a Braves). Mecz przerwano po 26 inningach z powodu zapadających ciemności. Mecz zakończył się wynikiem 1-1. Punktacja w meczu baseballowym jest niezwykle prosta. Liczone są punkty za każdorazowe zdybcie bazy domowej (home plate). Zwykle sumaryczna liczba punktów zdobyta przez obie drużyny oscyluje wokół liczby 10, jednak mecze, w których zdobywany jest tylko jeden punkt lub dwa, nie należą do rzadkości. Dodatkowy personel i sędziowie Każda z drużyn ma swojego głównego trenera (manager). Jego zadaniem jest dbanie o ogólną strategię gry, ustalenie pozycji i kolejki uderzających. Ma on do pomocy asystentów, dbających o poszczególne elementy gry i grupy zawodników. Stanowiska trenerów znajdują się na obrzeżu boiska pomiędzy pierwszą a drugą bazą i pomiędzy trzecią a domową bazą. Trenerzy doradzają zawodnikom w czasie gry. Grę nadzorują sędziowie, tzw. umpires. W każdej grze uczestniczy przynajmniej jeden sędzia zajmujący stanowisko za zawodnikiem łapiącym piłki (catcherem). Jego zadaniem jest decydowanie o prawidłowości rzucanych piłek. W grze lig zawodowych do każdej bazy przypisany jest pojedynczy sędzia. Decyduje on, czy baza została zdobyta, czy też zawodnik ją zdobywający został zbity. Oddzielną funkcją jest sędzia zliczający punkty (official scorer). na podstawie informacji zawartych na Wiele osób na świecie kocha baseball. Ale czy Ty wiesz cokolwiek na jego temat? Przygotowaliśmy podstawowe zasady gry dla nowicjuszy , które warto znać. Teraz wtopisz się w tłum, gdy następnym razem ktoś zaprosi Cię na mecz!Baseball ma wielu fanów na całym świecie. Jeśli chcesz zostać jednym z nich, poznaj podstawowe zasady gry w baseball, aby zabłysnąć podczas następnego meczu!Mimo że w niektórych krajach europejskich, takich jak Polska, ten sport nie jest powszechnie uprawiany, baseball jest ulubieńcem wielu osób. Chociaż może się wydawać, że jest inaczej, to podstawowe zasady gry w baseball są jednymi z bardziej zróżnicowanych w zapewne już wiesz, mówimy o sporcie, który wymaga znacznej infrastruktury: obejmuje stadiony, ławki, itp. Zacznijmy od tego, że wymiary boiska muszą być dokładne, a zasad jest mnóstwo! Oczywiście gwarantuje to uczciwą boiska, pozycje w grze i pałki – mają swoje własne nazwy. W krajach, w których wiele osób uprawia ten sport, takich jak Stany Zjednoczone, większość fanów już o tym wie. Niemniej jednak, jeśli jesteś nowicjuszem, który dopiero planuje wejść do świata baseballu, duża ilość informacji może być trudna do nie martw się! W dzisiejszym artykule omówimy niektóre z głównych zasad baseballu, abyś następnym razem dokładnie wiedział, co się dzieje na zasady gry w baseballNa początek ważne jest, aby zrozumieć podstawowe zasady to sport, w którym dwie drużyny po dziewięciu zawodników stają naprzeciw siebie z zamiarem zdobycia jak największej liczby punktów. Zespoły zdobywają te punkty poprzez odbijanie piłki. Gdy piłka uderzy w pałkę, gracz przebiega cztery bazy. Gdy biegnący gracz dotrze do ostatniej bezpiecznej bazy (domowej), drużyna zdobywa drużyny na zmianę atakują i bronią. Podczas ataku zawodnicy próbują uderzyć piłkę, aby zająć bazy, przebiec je i zdobyć punkt. W pozycji obronnej drużyna musi uniemożliwić przeciwnikowi dobiegnięcie do ostatniej bazy i zdobycie to osiągnąć, drużyna broniąca się wykonuje „aut”, który zatrzymuje bieg przeciwnika i uniemożliwia mu zdobycie z zasadami, standardowy mecz baseballa ma co najmniej dziewięć zmian (inningów). Podczas zmiany każda drużyna otrzymuje szansę na odbicie piłki oraz broniący się ma kilka sposobów na to, aby pozbyć się przeciwnika poprzez “aut”. Baseball to gra z wieloma strategiami, zarówno w ofensywie, jak i łapacz i zasady rzucaniaMiotaczem jest gracz, który rzuca piłkę w kierunku pałkarza, aby ją wybić. Jego przeciwnikiem jest pałkarz w pozycji atakującej. Pałkarz musi spróbować wprawić piłkę w ruch poprzez uderzenie. Jego celem jest wybicie piłki poza zasięg drużyny przeciwnej, aby móc dobiec do współzawodników z innych pałkarz ma trzy szanse na wybicie piłki, a jeśli przegapi jedną szansę, jest to „strike”. Jeśli pałkarzowi trzykrotnie nie uda się odbić piłki, schodzi z pozycji. Z tego powodu miotacze próbują rzucić piłkę tak, aby pałkarz nie mógł jej odbić i pobiec do pozostałych istnieją zasady dotyczące rzucania, których gracz musi przestrzegać. Miotacz musi wykonywać wyśrodkowane rzuty, a niezdolność do przestrzegania zasad pozwala pałkarzowi przejść do pierwszej bazy. Jeśli miotacz popełni cztery błędy (ang. „balls”) rzucając poza strefę uderzenia, pałkarz może przejść do pierwszej bazy bez uderzania jakości rzutu decyduje główny sędzia (ang. “umpire”) znajdujący się za łapaczem. Zgodnie z podstawowymi zasadami gry w baseball, osoba ta jest najwyższym autorytetem podczas meczu i ma asystentów. Międzynarodowa Federacja reguluje baseball poprzez tych sędziów!Podstawowe zasady gry w baseball: “aut”Jak już wspomnieliśmy, aut jest ruchem, który zdejmuje pałkarza z boiska. To z kolei uniemożliwia drużynie przeciwnej zdobycie trzy sposoby na wyautowanie w baseballu. Po pierwsze, miotaczowi udaje się wymusić potrójny strike na pałkarzu. Druga szansa polega na tym, że pałkarz uderza piłkę, a przeciwnik łapie ją zanim piłka dotknie trzecią możliwością jest uderzenie piłki przez zawodnika – następnie biegacz z drużyny przeciwnej łapie ją i biegnie w kierunku pałkarza, aby dotknąć go, będąc w posiadaniu piłki. Aby ta strategia była skuteczna, biegnący pałkarz musi znajdować się pomiędzy bazami. Gracz jest bezpieczny, gdy tylko dotknie bazy, o ile przeciwnik nie dotknie go przed dotarciem do biegacz może zostać „wyautowany” nawet podczas pojedynku miotacza z pałkarzem. Podobnie, biegacze z drużyny atakującej mogą „kraść bazy” na boiskach. Trenerzy z pierwszej i trzeciej bazy doradzają tym biegaczom podczas ich ze skomplikowanych zasad gry w baseballJeśli pałkarzowi uda się wyrzucić piłkę z trybuny za pomocą jednego uderzenia, nazywa się to home run. Ta technika uderzenia pozwala wszystkim biegaczom, którzy są na dowolnej bazie, bezpiecznie dotrzeć do bazy domowej. Kiedy tak się dzieje i każda baza jest zajęta, mowa o Wielkim Szlemie i obejmuje cztery obiegi dla każdej drużyny zajmuje się menedżer i szereg trenerów. Trener ten kieruje treningiem i ustala strategie, których należy przestrzegać podczas każdego meczu. Ponadto osoba ta może autoryzować zmiany w składzie zespołu i wprowadzać zastępców. W przypadku miotaczy, trenerzy mogą ich zastąpić w dowolnym momencie z coraz lepszym poznawaniem tego sportu zwiększa się zrozumienie obowiązujących w nim zasad. Wymiary boiska stanowią podstawę, zwłaszcza, gdy mowa o ligach zawodowych. Pomimo skomplikowanych zasad nie ma wątpliwości, że sport ten jest przyjemny i dostarcza dużo rozrywki – zarówno widzom, jak i może Cię zainteresować ... Niniejsze zasady obejmują tylko rozgrywki Major League Baseball (MLB), World Baseball Classic i japońskiego baseballu. Do wszelkich innych rozgrywek, w tym pesäpallo (fińskiego baseballu), zastosowanie ma Regulamin Ogólny Giełdy i Regulamin Kategorii. Przy wszystkich zakładach uwzględniane są dodatkowe zmiany, o ile nie określono inaczej w Regulaminie Kategorii. Zakłady na zawodników wyjściowych pozostaną w mocy tylko wtedy, gdy obaj wymienieni miotacze rozpoczną narzucanie dla swojej drużyny w pierwszej mecz nie rozpocznie się zgodnie z terminarzem, wszystkie zakłady zostaną unieważnione. Jeśli mecz MLB rozpocznie się, ale zostanie przerwany lub przełożony i w ciągu trzech dni od przewidzianej terminarzem daty rozpoczęcia nie zostanie podany oficjalny wynik, wszystkie zakłady na to wydarzenie będą unieważnione, o ile nie doszło wcześniej do bezwarunkowego ich rozstrzygnięcia. Jeśli mecz japońskiego baseballu rozpocznie się, ale zostanie przerwany lub przełożony i nie dojdzie do jego dokończenia w ciągu trzech dni od przewidzianej terminarzem daty rozpoczęcia, wszystkie zakłady na to wydarzenie będą unieważnione, o ile nie doszło wcześniej do bezwarunkowego ich rozstrzygnięcia. Zakłady na sumę obiegów i zakłady z handicapem pozostaną w mocy tylko wtedy, gdy rozegrane zostanie w całości co najmniej 9 zmian (lub 8,5 zmiany w przypadku prowadzenia gospodarzy), o ile nie doszło wcześniej do bezwarunkowego ich rozstrzygnięcia. Jeśli oficjalna długość meczu wynosi 7 zmian, zakłady pozostaną w mocy tylko wtedy, gdy rozegrane zostanie w całości co najmniej 7 zmian (lub 6,5 zmiany w przypadku prowadzenia gospodarzy), o ile nie doszło wcześniej do bezwarunkowego ich rozstrzygnięcia. Do wszelkich zakładów i kategorii nie ujętych w Regulaminie Dyscyplin zastosowanie ma Regulamin Ogólny Giełdy. W przypadku rozbieżności między Regulaminem Dyscyplin a Regulaminem Ogólnym Giełdy nadrzędny jest Regulamin Dyscyplin. W przypadku rozbieżności między Regulaminem Kategorii a Regulaminem Ogólnym Giełdy lub Regulaminem Dyscyplin nadrzędny jest Regulamin Kategorii. Regulamin Ogólny Giełdy dostępny jest na osobnej stronie.

zasady gry w baseball